ENFj przeważnie są szczupli w ramionach, nogach i tułowiu. Często wyglądają na zrelaksowanych i powolnych, szczególnie gdy przebywają wśród znajomych. Jednakże są też wśród ENFj osoby bardzo zwinne, lecz z tendencją do braku koordynacji, która daje wrażenie sztuczności. Często mają duże, proste, ostro zarysowane nosy. Ich melancholijne oczy mają w sobie błysk, za którym kryje się wielki emocjonalny ładunek. ENFj mają zwyczaj nosić głowy zadarte wysoko. Inni odnoszą przez to wrażenie, że patrzą ponad ich głowami bo są aroganccy. Ubrania ENFj zazwyczaj są źle dobrane. Jeden szczegół w ich ubiorze może przykuć uwagę, ale zupełnie nie pasuje do reszty. Wiedzą o tym, dlatego przykładają ogromną uwagę do swojej garderoby i są nieufni względem jakichkolwiek prób jej oceny. ENFj przepadają za towarzystwem ludzi, którzy wysyłają mnóstwo pozytywnych emocji. Uwielbiają się śmiać, potrzebują tego by rozładować emocje i nagromadzoną energię. Starają się trzymać pod kontrolą uczucia o dramatycznej naturze. Jednak czasami ENFj nieoczekiwanie wybuchają, czym przyciągają niechcianą uwagę. ENFj zawsze ostrzegają innych przed nieuniknionymi kłopotami. Potrafią przesadnie dramatyzować, kiedy świat jawi im się w odcieniach szarości. W relacjach bywają pasożytniczy i wścibscy ze swoimi opiniami i komentarzami. Podczas konwersacji potrafią być szczerzy do bólu, niektóre opinie trudno im zachować dla siebie. Mogą też mówić sami do siebie nie zważając na to, że wokół są inni ludzie. ENFj mają uzdolnienia oratorskie, wiedzą jak ubarwić przemówienie i jak wzbudzić zainteresowanie słuchaczy. W ich wystąpieniach jest sporo dramatyzmu, zaprawionego ostrym sarkazmem i goryczą. Umieją łączyć humor z tragedią, czego rezultatem są zapierające dech w piersiach narracje. ENFj na ogół wierzą informacjom, które pochodzą z oficjalnych źródeł. Ale też lubią sobie poplotkować i przedyskutować szczegóły z czyjegoś życiorysu, zwłaszcza gdy dotyczą sławnych ludzi, gwiazd ekranu etc. ENFj chętnie fantazjują, mogą snuć różne wizje na jeden temat przez jakiś czas. Wiedzą jak przekonać innych do swoich racji. Ich ukończone projekty są bardziej ogólne w porównaniu z wyjściowymi. Ponadto mają tendencję widzieć problemy tam gdzie ich nie ma, co więcej, umiejętnie przekonują o tym pozostałych. ENFj szanują hierarchię odnoszącą się do ludzi. Jeśli osoba jest na niższej pozycji, ich stosunek do niej może być oziębły i pozbawiony szacunku. Wobec osób wyżej postawionych zachowują się skromnie i z taktem. Wierzą w koncepcję lidera i przywództwa. Mają skłonność zachowywać się arystokratycznie i robić wrażenie, że pochodzą z wielkiego rodu. Są wtedy wyjątkowo grzeczni i poprawni. ENFj nie lubią pracować w poczuciu, że są obserwowani. Nie znoszą kiedy ktoś patrzy czym się zajmują w domu i jak załatwiają sprawy dnia codziennego. Dlatego chętnie powierzają im różne misje (żeby się ich pozbyć), i dopiero wtedy mogą wygodnie pracować. ENFj nie mają żadnych problemów z podejmowaniem bardzo trudnych zadań, potrafią spędzić wiele godzin ciężko pracując. Są przekonani, że potencjał drzemiący w człowieku nie ma granic. Często wierzą w szeroki wachlarz zjawisk mistycznych, religijnych i paranormalnych, tj.: złe uroki, omeny, etc. Lubią oddawać się samotnemu rozmyślaniu nad ludźmi i sensem życia. Być albo nie być... - to pytanie, które ENFj ustawicznie sobie zadają. Najmocniejszą stroną Twojej osobowości jest umiejętność doznawania silnych uczuć i emocji. Posiadasz bardzo złożony duchowy świat, nabity kontrastami i sprzecznościami. Potrafisz wiele poświęcić przez wzgląd na prawdziwe, głębokie uczucia. Twoja poetycka dusza pozwala Ci wyrażać siebie w niesłychanie żywiołowy sposób. Masz wrodzony dar krasomówczy, którym zniewalasz tłumy. Jesteś przenikliwy, rozsądny i zasadniczy. Łatwo wyczuwasz nadciągający kryzys i wiesz jak do niego nie dopuścić. Ostrzegasz zawczasu o niebezpieczeństwie, ponieważ poczucie odpowiedzialności za innych jest rdzeniem Twojej osobowości. Na zmiany reagujesz w sposób mało elastyczny i możesz mieć kłopoty z przystosowaniem się do nowych warunków. Podczas spotkań możesz wykazywać zbytnią formalność, która przysparza Ci problemów. Możesz niedowierzać w swój gust estetyczny, zwłaszcza przed ważnym wystąpieniem, ale też jesteś podejrzliwy wobec opinii i rad dotyczących Twojego wyglądu. Zaniedbujesz zdrowie. Możesz tak bardzo pogrążyć się w pracy i interesach, że zapominasz o czynnościach niezbędnych dla utrzymania dobrej kondycji. EIE najskuteczniej pracują w obszarach, w których wymaga się by zafascynować publiczność (np.: aktorzy teatralni, nauczyciele). Zdolność wpływania na emocje tłumów może uczynić z nich polityków. Mogą mieć uzdolnienia literackie, muzyczne, malarskie, taneczne... na tych polach mogą osiągnąć sukces. Mogą też pracować jako psycholodzy. Dla Hamleta harmonia uczuc i emocji, to nie tylko sfera zainteresowan, to przede wszystkim jego "warsztat" i "laboratorium". Tu tworzy i prowadzi badania. Zbadanie duszy czlowieka, dostrzezenie zrodla jego bolu i cierpienia, pokazanie glebii jego doswiadczen, zrozumienie motywow etycznych, zachowania w calej jego sprzecznosci - w tym Hamlet widzi swoje powolanie, z tym mierzy sie cale zycie, bez wzgledu na to na jakim polu zdecydowal sie pracowac. W kregu bliskich znajomych, w rozny sposob okazuje "emocjonalne dzialanie", doskonale wie z kim moze pozwolic sobie na cięte dowcipy, z kim na subtelne ironizowanie, jednoczesnie kazde z dzialan w jego grze etycznej jest lustrem, przez ktore odbija sie jego dusza. Hamlet czesto zwraca sie do obiektu swoich zartow z ciepla ironia i poblazliwa wyzszoscia, tak jak gdyby wlasnie znajdowal sie gdzies ponad nim, gdzie szczegolnie latwo zobaczyc caly absurd i niezrecznosc obiektu jego zainteresowan. Stwarzanie spietej, przygnebiajacej atmosfery jest dla ENFj tak naturalne, ze udaje mu sie to niezaleznie od nastroju, czasem doprowadza do niej po prostu z nudow, czy braku ciekawszych zajec. Wystarczy nawet najbardziej blaha sprawa, zeby nagle w jego glosie zaczela pobrzmiewac nuta żalu, ton zmienil sie na surowy, a w jego monologu pojawiły się znaczące pauzy. Wokol kazdego stwarza okreslone pole emocjonalne, ktore z poczatku dyskretnie "laduje" pozytywnymi, lub negatywnymi uczuciami oceniając etyczne wartosci tego czlowieka. (co na poczatku robi, bazujac jedynie na ogolnie panujacej opinii na jego temat.) Temu zjawisku towarzyszy szeroki wachlarz uczuc i obiekt wkrotce czuje sie zaintrygowany, podswiadomie poddajac sie silnemu emocjonalnemu "dzialaniu", stajac sie posluszna marionetka, za ktorej sznurki, pociaga, zdawaloby sie, tak bezinteresowny rozmowca jak Hamlet. Zwykle zbyt pozno jego rozmowca zdaje sobie z tego sprawe i probuje uwolnic sie od "urzekajacego" wplywu Hamleta - ktory w efekcie stara sie w nim wywolac poczucie winy . Obiekt manipulacji czuje zazenowanie z powodu swojego "braku taktu" i w koncu poddaje się presji. Najpierw tajemniczy, potem melancholijny Hamlet, caly czas chce intrygowac otoczenie, korzysta z kazdej okazji, by znalezc dla siebie odpowiedni obiekt emocjonalnego wplywu, najodpowiedniejszy jest dla niego dual Maxim, ktory wlasnie takiego rodzaju kontaktu potrzebuje. Hamleta najbardziej irytuje brak zainteresowania jego "teatrem", zamierzonej odmowy by byc czescia jego scenariusza, chocby w postaci widza. Obojetnosc wobec jego gry etycznej sprawia ze jest bezsilny, a tego uczucia najbardziej sie obawia. Kazdy przedstawiciel tego typu, niezaleznie od wieku i rodzaju profesji, blyskawicznie, przez swoja mimike, glos i jego intonacje, sklania (i czasem oslabia) rozmowce do spelnienia jego zyczen. Potrafi wymusic na kims szczerosc, uzyskujac tyle informacji ile zapragnie, zdolny jest do posuwania sie naprzod kosztem strachu, podporzadkowania sobie innych, co jest konieczne w jego pojeciu uzyskania kompletnego zaufania. Hamlet - dyrygent ludzkich emocji, nastrojow, dostosuje do kazdego swoja emocjonalna "batute", jednak nie bezinteresownie, bierze w tym przypadku pod uwage wzgledy swoich interesow i ocen, jednoczesnie dystansuje sie od innych swoimi przypuszczeniami i podejrzeniami. Bez wzgledu na to, na jakim polu rozwija sie przedstawiciel tego typu, czy jest politykiem, czy podwladnym, do perfekcji opanowuje caly arsenal mechanizmow funkcjonujacych w spoleczenstwie, by wypracowac na swoj temat pasujaca mu opinie, z pomoca ktorej latwiej bedzie mu wplywac na zachowanie otaczajacych go ludzi. Kreuje formalne, lub nieformalne grupy w strukturze juz istniejacych systemow, zmienia ich hierarchie i osoby nimi kierujace. Odpowiednio rozklada sily w systemie hierarchii - podstawowym srodowisku jego etycznego fachu. Ogromnie wazne jest dla niego, nie tylko odsloniecie nieformalnego lidera sytuacji, ale rowniez dociekanie co "siedzi w glowie" innych (zwlaszcza interesuja go, wewnetrznie niezalezni ludzie, stojacy na uboczu, od pogoni za praca, plotek, opinii publicznej, poniewaz ciezko mu ich zrozumiec, co poteguje jego podejrzliwosc ) Gdy jest w centrum zainteresowania, czuje że stoi przed "publiczna mownica", przestaje mowic, ale zaczyna *przemawiac*. Jednak moze bez powodu odrzucac takie spotkania - na pierwszym miejscu stawia bycie w odpowiednim nastroju, dopiero potem sluchaczy i temat. Dumnie dobiera widownie, zawsze doskonale wie na co moze sobie pozwolic, co ujawnic, kogo potepic, jak wykorzystac spoleczne "etykietki", to sa nie tylko formy jego uzewnetrznienia sie, ale rowniez sposob na manewrowanie postawami spolecznymi - na szersza skale metoda tworzenia praw i historii. Inicjowanie przedsiewziec, przyciaganie do nich nowopoznanych ludzi, kierowanie nimi - tym Hamlet staje sie zaabsorbowany. Chetnie odgrywa role polityka. Trzeba jednak pamietac, ze inicjatywy w przypadku Hamleta musza byc "dalekowzroczne" ,jesli odwazy sie ryzykowac swoj wizerunek, to tylko w wypadku precyzyjnie obliczonego celu, ktory nie jest zupelnie bezinteresowny - z tego powodu czesto ma problemy. Do cech przywodczych Hamleta przyczynia sie fakt, ze ma wrodzony talent aktorski – jego najcenniejszy atut. Kiedy opuszcza scene na ktorej przemawia, publicznosc jednoczesnie smieje sie i szlocha. Wielu przedstawicieli tego typu zostaje najbardziej wybitnymi aktorami, rezyserami, poetami imuzykami swoich czasow. Dopoki Hamlet posiada publicznosc, poklady jego inspiracji sa niewyczerpane. Jeśli badamy uczucia jako materiał w „twórczym laboratorium” Hamleta, to czas, w jego rozumieniu jest narzędziem, za pomocą którego ten materiał jest gaszony i przetwarzany. Dla Hamleta niezbędny jest „emocjonalny model” który rozwija się w czasie, dla niego niezbędne jest ukazanie natury człowieka lub model jego zachowania w rozwoju, żeby móc stwierdzić, co działo się w przeszłości, a co wydarzy się w przyszłości. Ilość uczuć, doświadczanych co jakąś określoną jednostkę czasu wyraża sposób jego egzystencji, jego „techniczny ustrój”. Hamlet wie jak w sposób fizyczny przedstawić jakikolwiek przedział czasu. Dla niego są one jak żyjące komórki pozwalające dokładnie przeżywać jego emocje. Dla Hamleta jako muzyka jego pojęcie na temat rytmu i poszczególnych nut z ich czasem trwania które go budują są również jego sekretem jego muzycznej ekspresyjności. Wszystkie słowa które wypowiada podczas swojego przemówienia są nasycone w pewien subtelny sposób i każde z nich jest przypisane i wypowiedziane w konkretnym momencie. Hamlet doskonale wie kiedy mówić, a kiedy zastosować pauzę i dzięki tej jakże ważnej dla niego umiejętności potrafi budować emocjonalny nastrój. Dokładnie tak jak Hamlet-tancerz doskonale potrafi opanować koordynację ruchową, która wiąże się z muzycznymi aspektami oraz z wyjątkową wyrazistością gestów Hamleta. Jego ekspresywność jest rozwinięta w czasie, dzięki czemu obserwator jest w stanie zobaczyć, zrozumieć i poczuć czas. Hamlet-polityk doskonale wie w jaki sposób użyć czasu do manipulacji: widzi zalety rozwoju sytuacji w czasie, wie jak naprawić problem w czasie, wie jak wyolbrzymić problem w czasie, wie jak użyć czasu w unikalny sposób, kiedy problem urośnie do pewnego momentu, a on wtedy będzie mógł o tym oznajmić w najbardziej przekonujący sposób. Hamlet wie jak urzeczywistnić czas, aby był namacalny. Wie jak spowodować czucie momentu w innych. Wspaniale orientuje się jak użyć zalet w czasie które daje ta, czy inna sytuacja. Dla przykładu w przypadku działań zbrojnych Hamlet-polityk może wynegocjować zawieszenie broni w celu odpoczynku i zebraniu dodatkowych sił, żeby potem wybrać odpowiedni moment aby wznowić atak. Hamlet doskonale wie jak kontrolować swoje zachowanie w czasie. Każdy reprezentant tego typu zawsze jest świetnym strategiem, dlatego każda z ich inteligentnych akcji jest zdeterminowana przez końcowe plany, które ostatecznie mogą być bardzo elastyczne. Na przykład sam stan wojny może być ważniejszy niż zwycięstwo w niej. Hamlet czasami czuje się rozczarowany gdy cel zostanie osiągnięty zbyt szybko. Kiedy przywyknie do stanu hyper-aktywności, może mu być później ciężko przejść w stan trochę obniżonej aktywności. W tym przypadku pojawia się uczucie swego rodzaju niekompletności w swoim życiu, uczucie przegapionych, albo nie do końca zrealizowanych możliwości. Dla Hamleta jest bardzo ważne być przekonanym o stosowności swoich czynów i z tego powodu musi on być we właściwym czasie o wszystkim informowany. Hamlet boi się być niedoinformowanym o fakcie który jest dla niego ważnym, gdyż to może prowadzić do spóźnionych czynów, ogólnego opóźnienia i z zasady próbuje temu zapobiegać. W sytuacji kryzysowej Hamlet szczególnie dokładnie koordynuje swoje działania w czasie: zazwyczaj to on próbuje pierwszy i w totalnie niespodziewany sposób zaatakować. Z tego samego powodu są wystraszeni, skryci, bierni i pasywni ze względu na fakt: „Czy oni mogli go w czymś ubiec? Czy oni zdobyli już coś o co on teraz się stara ?”. Dla Hamleta szczególnie interesujące jest doświadczanie dziwnych błędów. Gruntownie je studiuje w celu ich poprawnego zrozumienia i w celu ostrzeżenia innych. Ale, cokolwiek negatywnego się przydarzy, w decydującej sytuacji, Hamlet będzie zachowywał się w bardzo emocjonalny i intuicyjny sposób, nawet jeśli to wszystko będzie miało niewiele wspólnego ze zdrowym rozsądkiem. Być może właśnie dlatego fanatyzm i fanatyczne wyrzeczanie się jest tak charakterystyczne dla reprezentantów tego typu. Wielu terrorystów kamikadze jest tego typu. Hamlet w każdej epoce, w każdym momencie w historii widzi najwyższy sens w oddaniu się dla idei, nawet jeśli ta idea dotarłaby do świadomości wąskiej grupy jego zwolenników i jednoczyła niewielką ilość ludzi. Z tego powodu w ekstremalnych sytuacjach nie zobaczy on wielkiego problemu w braniu zakładników w postaci niewinnych cywilów, nawet z własnego obozu, bowiem „nie ma nic bardziej honorowego od śmierci za idee”(dzięki czemu można się stać kimś więcej niż tylko być „szarym człowieczkiem”). Hamlet nie może być biernym obserwatorem najważniejszych historycznych wydarzeń. Nawet pracując jako dziennikarz, albo jako międzynarodowy dziennikarz, albo jako prowadzący towarzyskich lub politycznych programów telewizyjnych będzie przedstawiał materiał w tendencyjny, nieobiektywny sposób, jakby próbując nakłonić opinie publiczną dzięki której może spodziewa się, że będzie w stanie w jakiś sposób wpłynąć na polityków, czy innych ludzi u władzy. Uczucie jego historycznego celu jest charakterystyczne dla Hamleta. On może czuć częściowo proces historyczny. Polityczna aktywność jest dodatkowym powodem dla którego może obrażać innych za obojętność polityczną lub brak zasad lojalności. Hamlet może być często spotykany jako pracownik na „ideologicznym froncie” ze szczerym entuzjazmem, to jednak nie staje na przeszkodzie by czuł się oburzony z powodu historycznych błędów spowodowanych przez jego rząd, przewidując najbardziej nieprzychylny wynik wydarzeń na arenie politycznej, dostrzegając złe tendencje w politycznym i towarzyskim życiu społeczeństwa. U Hamleta mogą pojawiać się pogodne okresy przesycone emocjami, wypełnione ważnymi sprawami. Mogą też pojawiać się okresy „gwiazdkowego czasu” jednakże ten czas nie jest mniej ważny dla Hamleta niż ten pierwszy i wbrew pozorom nie jest on przesycony zewnętrzną bezczynnością. To może być jego okres niewidocznej aktywności, okres przygotowywania się do znaczącego momentu. To nie jest ważne czego on właściwie dokona w tym czasie, czy to będzie zamach stanu, czy ważne przemówienie w parlamencie, czy bardzo dobrze rozegrana gra, czy zamach terrorystyczny który zapowie początek nowej epoki. Główną sprawą tego wszystkiego jest to, że Hamlet w ten sposób przejdzie do historii. Hamlet widzi czas w wielkim obrazie i działa przez czas również wielko obrazowo. On jest daleki od małych punktualności, może w skrócie wypełniać plan dnia, albo i nie. To nie jest dla niego istotne. Bardziej ważne są dla niego globalne zmiany, rewolucje, a także historyczna dokładność i stosowność swoich własnych czynów. Ważne jest dla niego, aby się wpisać w historie. Hamlet dobrze rozumie naturę poprzedniej czy obecnej epoki, wie jak czuć jej główną myśl. Wie jak dostrzec analogie i regularności w epokowych przemianach. Często tęskni za epoką która była zgodna z jego ideologią, gdzie jego idee cieszyły się popularnością, która była blisko jego duszy. Jeśli epoka w której obecnie żyje nie spełnia tego typu jego oczekiwań żyje przeszłością. Podstawowym problemem Hamleta jest stałe odczuwanie dyskomfortu fizycznego, jakby go coś ciągle drażniło albo męczyło. Czasami ukazuje się to poprzez zwyczaj bolesnego marszczenia twarzy lub częstego mrugania (mimowolnie można pomyśleć, że drażni go np. jasne światło, albo głośna muzyka). Czasami ma w zwyczaju mówić w niezwykle cichy i bolesny sposób jakby przed chwilą płakał. Czasem ma w zwyczaju mówić bardzo głośno ostrym głosem ciągle w wysokiej intonacji. Hamleta rzeczywiście czasem drażni jasne światło, czy też głośna muzyka. Jakikolwiek przedmiot, jakiekolwiek zjawisko może być dla niego powodem niewygody. Czasami stara się tłumić w sobie ten nieprzyjemny stan. U Hamleta często pojawia się potrzeba odczuwania ostrych smaków. Uwielbia ostre potrawy z mocnym zapachem które pobudzają jego apetyt. Monotonia w jedzeniu często drażni Hamleta, gdyż ma on często potrzebę zjedzenia czegoś wytwornego i rzadkiego. Interesują go nowe potrawy, co z czego jest zrobione. Czasami lubi samemu poeksperymentować w kuchni i robi to bardzo śmiało, ale trzeba powiedzieć, że nie zawsze mu się to udaje. Czasami stara się mieszać ze sobą różne smaki, a nie raz potrzebuje po prostu mocnych doznań na języku i wydaje się to dla niego rzeczą niezbędną. Niektórzy przedstawiciele tego typu uwielbiają nie tyle co chcą szkolić się na zawodowego kucharza, co chcą się w niego bawić, szczególnie mężczyźni. Dla kobiet tego typu zawód kucharza jest denerwujący i odnoszą się do niego jako do nudnych domowych obowiązków i czasami zachowują się z pewną irytacją, jakby ta praca była dla nich bardzo trudna(jak już zostało powiedziane potrzeba bycia zajętym często niepomyślnie ma na nie wpływ poprzez prace domowe. Kobiety tego typu nie lubią gotować dla innych gdyż wiedzą, mają przeczucie, że ich jedzenie nie będzie smakowało i próbują się przed tym bronić. Generalnie, urządzenie planu dnia dla Hamleta nie jest ulubionym zajęciem. Pamiętać, że trzeba kupić to tamto dla domu, dla rodziny, a to tylko sprawia mu kłopot i przyprawia o dodatkowy stres. Organizacja stylu życia dla Hamleta to jest dodatkowy ból głowy. Czasami w jego domu wiele potrzebnych rzeczy jest niewystarczająca. Czasami można zaobserwować wyraźną wewnętrzną niezdarność. Szczególnym elementem w życiu Hamleta jest czasami niedostateczna ilość mocnych wrażeń, dlatego też on sam próbuje je wywoływać gdzie to tylko jest możliwe niż czy tylko jest możliwe. To jest jeden z powodów dla którego może on komplikować sobie życie codzienne czy też relacje z innymi co może wydawać się jako kompletnie pozbawione sensu. Zdarza się, że jego napięcie emocjonalne jest niewystarczające, dlatego w takich wpadkach może organizować swój sposób życia poprzez odpowiednie zadbanie o wnętrze miejsca w którym żyje, tak aby stworzyć niezbędny dla siebie nastrój. Dla przykładu może przykrywać ściany czarną tkaniną albo zasłonami, lub też plakatami które oddają jego poglądy polityczne, może też wywieszać flagi, albo wiadomości, plakaty swoich idoli i przywódców, może też wieszać swoje własne dzieła. Jednym słowem, chce zrobić wszystko, co pozwoli mu stworzyć dla siebie miłą i nastrojową atmosfere. Oczywiście wszystko idzie w dobrym kierunku jeśli organizacją jego życia zajmuje się jego dual – Inspektor. Ekonomiczny, pracowity, z natury z dobrym estetycznym smakiem, dokładny, wie jak zaprowadzić i utrzymywać porządek. Inspektor kiedy zapragnie, może stworzyć dla Hamleta takie warunki o jakich on może tylko śnić (nawet „śniadanie i kawa do łóżka” szczególnie jeśli ich relacja jest na tyle bardzo rozwinięta). Kobiety inspektorki są powszechnie uważane jako nieskazitelne panie, zarówno gospodarcze jak i ekonomiczne, gdzie każdy wydatek jest odnotowywany. Ponadto, Inspektor jest dobrze ukierunkowany na Hamletowskie instalacje etyczne. Nie boi się jego spadków emocjonalnych, co więcej, bardzo dobrze czuje się w takich sytuacjach. Zawsze znajduje metodę i proponuje swojemu dualowi odpowiednie etyczne kryteria, które nie wchodzą w konflikt z jego zasadami, a prowadzą jego uczucia ku harmonii. Jeśli Hamlet pojawia się jako reżyser silnych doświadczeń, wtedy Inspektor jest artystą ostrych uczuć. W parze Hamlet-Inspektor następuje stała emocjonalno-czuciowa wymiana (wymiana „bata i ciaska”). Jako, że emocjonalne pole Hamleta zmienia się od pozytywnego do negatywnego, tak również przyjemne słabnące odczucia Inspektora są ciągle zmieniane przez mocne pobudzenia. Szczególnie, uzupełniając się wzajemnie na emocjonalno-czuciowym planie, Hamlet i Inspektor stwarzają dla siebie optymalny psychologiczny ustrój, optymalny akordeon uczuć (to co jest dla nich optymalne i haromonijne, to psychologicznie niekompatybilny będzie reprezentant typu który uzna ich jako zbyt ostrych, „wyjątkowych”, a przez to nie do zaakceptowania, ale to zachodzi bez wypowiadania słów i to jest problem jego, a nie ich). Wiele czuciowych doznań jest odbieranych przez Hamleta w sposób emocjonalny, bądź intuicyjny. Jako, że Hamlet nigdy nie był poważnie otwarty na dyskomfort pochodzący z zewnątrz i z czasem zaczyna rozumieć, co jest źródłem jego stałego rozdrażnienia w tym ciągłym uczuciu osobistego nieładu. Hamlet bardzo mocno pokazuje swoją samotność. Szczególnie w czasach młodości jest skłonny odgrywać „smutnego chłopca” niezrozumianego i samotnego. Smutne myśli o samotności skłaniają go do refleksji na temat „wątłości istnień” które to szczególnie często pojawiają się w okresie ubogiego zdrowia. To wystarcza by Hamlet skupił swoją uwagę na jego niezdrowej formie ponieważ przez to natychmiast zaczyna przeżywać poziom swojego zdrowia, rozmyślać na temat zbliżającej się starości, o egzystencji, a takie rozmyślania doprowadzają go do jeszcze gorszego i smutniejszego stanu. Jeśli jego zdrowiu coś faktycznie niebezpiecznego grozi, życie jego współ domowników, rodziny zamienia się w niekończący się koszmar: „kiedy mama trafiła do szpitala na operacje zaczęła mnie duchowo przygotowywać, co robić w przypadku gdy ona umrze, bez przerwy to powtarzała, a gdy operacja przeszła bez problemów i bez żadnych komplikacji nie miała pojęcia jak nas źle nastrajała.” Często Hamletowi wydaje się, że otoczenie niewystarczająco chroni jego osobę, niewystarczająco martwi się o niego. Co więcej, takie stwierdzenia nie tyczą się tylko tych najważniejszych dla niego osób dla których on także jest ważny, ale też tyczą się sąsiadów, kolegów, czy nawet studentów których on uczy: „jesteście na tyle leniwi, że nie możecie zadzwonić jak się czuje, czy tylko czekacie na moment kiedy umre?”. Wyjście z tego złego humoru zaczyna się w przypadku nadejścia bliskiej osoby, z natury optymistycznej, pogodnej duchem, z jasnością umysłu, z silną wola, oddaną, wrażliwą, z dokładnie tymi cechami które posiada jego dual Inspektor. Jest on zdolny stworzyć Hamletowi uczucie prawdziwej fizycznej wygody oraz jest zdolny, aby w naturalny sposób spełniać wszystkie pragnienia swojego partnera. Trudno jest dać logiczne wyjaśnienie zachowaniu Hamleta. Czasami nawet nie powinno się tego robić. Czasami ma się wrażenie, że Hamlet generalnie widzi się w oderwaniu od faktów i logiki. Dla przykładu, osobiście jest on przekonywany tylko poprzez rzetelne fakty, ale czasem może jak dziecko, może odnosić się do jakiegoś zmyślonego faktu, tym bardziej jeśli nie da się go sprawdzić. Często może manipulować poprzez fakty i argumenty, ale boi się i nie lubi sytuacji kiedy inni zaczynają w to głębiej „wchodzić”, zaczynają w nie wierzyć. Zawsze jest zadowolony z możliwości zbierania niezbędnych informacji. Czasami robi to mimochodem, przy okazji, w harmonii zaufania może pozornie przez przypadek pytać o coś ważnego. I tak w naiwny sposób, będąc ciekawym rozmówca sam się nakręca i szczegółowo informuje o prawdziwej sytuacji, a także przedstawia wszystkie plany. Nauka, jak wielu reprezentantów tego typu twierdzi, wcale nie musi być z dala od polityki, z dala od problemów społecznych, z dala od opinii publicznej. Ponadto, jest aktywnie zobligowany do pracy nad społecznym systemem i do wdrażania jego ideałów. Dlatego tendencja rozwoju w nauce musi być ustalona przez cele i zadania w jego społecznym systemie. Przywierając do tego punktu widzenia, Hamlet potrafi z powodzeniem łączyć naukową działalność z działalnością ideologiczną. Prawdziwym jest, że takie połączenia nie zawsze dają korzyść nauce. Historia zna wiele przypadków, gdy jacyś przedstawiciele tego typu przerobili pole badań naukowych na arenę bitwy na pomysły i naukowe debaty. To jest charakterystyczne dla udanych naukowych poszukiwań dla Hamleta, aby wierzyć, że wszystko jest na właściwej drodze, w szczególności jeśli to tyczy się jeszcze nie do końca poznanych kierunków nauki. Hamlet często działa wbrew zdrowemu rozsądkowi, kiedy emocje biorą nad nim górę. Z tego powodu trudno jest mu być obiektywnym, dlatego obiektywność dla niego jest bardzo względna. Najczęściej „to jest obiektywne” uważa, że to jest niezbędne i dogodne dla niego samego. Obiektywne informacje Hamlet często przyjmuje z góry, co czasem bywa tendencyjne. Wszystko zależy do czego tych informacji zamierza użyć. Ponadto, obiektywność Hamleta ściśle zależy od jego nastroju. Dla przykładu, jeśli nakłonimy Hamleta, aby ten napisał list rekomendacyjny „rozgrzaną ręką” to napisze on „obiektywną charakterystykę” z widocznymi krytykującymi tendencjami. Dodatkowo podczas złego nastroju, jeśli poprosimy go o „obiektywną analizę” to mogą się w niej znajdować rzeczy, gdzie jedna zaprzecza drugiej. Hamlet często zawodzi na swoich własnych nielogicznościach i sprzecznościach, na których nie chce być przyłapany. W szczególności dlatego, że nawet jeśli będzie przyłapany zachowuje się jak dziecko, wystraszone, zirytowane i jeszcze bardziej zaplątane. Ponadto, dla niego trudno postępować w sposób logiczno sekwencyjny. Z faktami z którymi ma do czynienia, są czasem bardzo chaotycznie ustawione, gdzie nie można dostrzec żadnej sekwencji, ale pojawia się emocjonalna, albo ideologiczna tendencja. Pomimo tego, Hamlet bardzo docenia w ludziach wartość lakonicznego, zwięzłego, esencjonalnego mówienia. Dziwne oświadczenia zawsze stara się nauczyć na pamięć i dopiero w odpowiednim momencie w przemówieniu ich użyć z użyciem ekspresyjnych aforyzmów. Hamlet może pokazywać zdeterminowanie tylko w przypadkach gdzie jest całkowicie przekonany i jeśli poprosi się go o wytłumaczenie własnymi słowami, wtedy będzie to najprawdopodobniej dalekie od prawdy, a może i nawet i przeciwne od tego zgodnego z sensem. Hamlet szanuje ludzi, którzy wiedzą jak uniknąć sprzecznych drobiazgów, którzy wiedzą jak w przypadku analizy sytuacji przyglądać się detalom, jak rozebrać wszystko dogłębnie. Dla niego niezbędnym jest posiadanie osoby która cierpliwie radzi sobie z jego zapętleniem, kogoś z fenomenalną zdolnością obserwacji i pamięci, kogoś kto w każdej chwili jest w stanie udzielić mu rzetelnej encyklopedycznej informacji, dać niezbędnych instrukcji, proponować niezbędne procedury. Dla prowadzenia całej codziennej pracy, niezbędny w celu dawania nieustannych wskazówek, aby doprowadzić do porządku jego pogmatwane myśli jest jego dual Inspektor, jest on tak samo niezbędny jak powietrze. Bez Inspektora genialne Hamletowskie pomysły pozostaną tylko jako owoce jego wyobraźni. Funkcja Aktywacyjna (6) „Wolicjonalna zmysłowość” Ekstrawertyczna zmysłowość Se - Se: Powiedzieć, że Hamlet posiada jakąś szczególną energetyczną naturę, wytrwałość i duży wolicjonalny potencjał było by dużą przesadą. Nie można go także nazwać zdecydowanym, gdyż on wyczuwa i jest nachylony w kierunku wątpliwości i zmienności. Zwykle nie charakteryzuje się szczególną przebijającą mocą, dlatego też potrzebuje kogoś kto jest na tyle silny i go wesprze. Nie ulega zamierzonemu naciskowi, lecz sprzeciwia się mu z trudem, a to powoduje wystąpienie u niego wielkiego fizycznego stresu. A jednak wszystkie te problemy są z łatwością rozwiązywane, jeśli Hamlet jest przydzielony przez szeroko pojęte moce w strukturze konkretnego społecznego systemu. Tak może on pracować z ogromną ilością energii bez żadnego poczucia zmęczenia. Im wyższa pozycja Hamleta w systemie, tym więcej możliwości widzi dla siebie. Hamlet jest skłonny, aby w niewłaściwy sposób wykorzystać swoją władzę. Realizacja jego myśli o władzy inspiruje go i pobudza(świadomość nieograniczonej władzy jest dla niego niebezpieczna, gdyż to zmienia go w złego demona, który jest zabawiany losami i życiem innych ludzi). Praca w strukturach systemu jest szczególnie preferowana przez Hamleta, przynajmniej z tego powodu, że jest on w jakimś miejscu dopasowany i żeby tam pozostać musi się tylko po prostu tam pojawiać, ale z czasem to przestaje go satysfakcjonować. Elastyczność Hamleta jest bardzo dynamiczna, wie jak szybko oszacować sytuacje i jak szybko zostać szybko adoptowanym do nowych warunków pracy. Szanuje system hierarchii, respektuje władzę, jest zaznajomiony w tym systemie. Szanuje pracowników tego systemu, dzięki których pracy jest on utrzymywany. W strukturach systemu żyje wygodnie i bez kłopotu. Jest zadowolony z zajmowania jakiegoś stanowiska w nim. Czasami przewiduje możliwy upadek systemu w którym jest i wtedy przygotowuje możliwości wycofania się, dla zachowania przynajmniej tego co jest teraz, a co pomoże w przyszłości do zbudowania czegoś nowego. Jeśli jego system jest zniszczony, próbuje przywrócić i ocalić istniejące połączenia z tym systemem, nadać im nowy slogan, wypełnić nowym tematem, tak, aby można go było przedstawić w przyszłości. Dla Hamleta jest tragedią, gdy ten wypadnie z systemu i nie potrafi odnaleźć się w społeczeństwie. Dla Hamleta jest bardzo trudnym by coś organizować, zmusić się by coś zrobić, dlatego potrzebuje zewnętrznego bodźca do tego, bodźca który go pobudzi. W zorganizowaniu Hamleta świetnie odnajduje się jego dual, Maksim, który jest surowy i nieelastyczny. Jakiekolwiek inne działanie nie da dobrych rezultatów, bowiem metoda perswazji by zdyscyplinować Hamleta jest bardzo trudna. Takie działanie rozwinie dyskusje, która da możliwość zdobycia czasu, a w konsekwencji pozostania na swojej pozycji. Hamlet również wymknie się spod bezpośredniego nacisku: on albo będzie rozgniewany albo zaaranżuje „scenę”, albo zrobi z tego komedię. Z drugiej strony, gdy Hamlet jest zaabsorbowany swoją sprawą, to nie ma konieczności, aby nakłaniać go do pracy siłą. Najbardziej zasłużeni przedstawiciele tego typu, którzy osiągnęli niebagatelne sukcesy mogą służyć za model wytrzymałości, sprawności w pracy i dochodzenia do celów, pomimo, że czasem jego fizyczne przepracowanie zmuszało do zakończenia jego błyskotliwej, aczkolwiek krótkiej kariery. Kiedy Hamlet jest pochłonięty przez prace, nie zważa ani na swoje siły, ani na swoje zdrowie i w takim przypadku, bez żadnych wątpliwości lekarstwem staje się dual Maksim. Maksim, jak już było powiedziane, jest szczególnie dbały o uczucia Hamleta, dlatego jeśli dana praca osłabia go, Maksim jest zdolny do przerzucenia go do innego zawodu i też w prosty sposób potrafi zmusić go do odpoczynku. Jeśli Hamlet znajduje się pod wpływem duala, wtedy zawsze pojawia się potrzeba do opieki nad nim, potrzeba do koordynowania jego pracy, do rozdysponowania jego sił. Maksim tworzy swojemu dualowi całkiem udany reżim dla udanej twórczej aktywności. Ludzie oryginalni i kreatywni. Cechuje ich nieprzewidywalność jak i ekstrawagancja. Bardzo wścibscy i rozmowni. Czują wewnętrzne napięcie i posiadają liczne obawy, w związku z podjętymi wcześniej decyzjami. Wyzwoleni emocjonalnie, artystyczne dusze, które w prosty sposób wyrażają swoje uczucia. Zdają sobie sprawę z nastroju innych, potrafią wpływać na ludzi, chcąc poprawić ich samopoczucie. W rozmowie przepełnieni emocjami i entuzjazmem, ale podatni na krytykę i ironię, czasami wywyższają się. Są w stanie radzić sobie z codziennymi obowiązkami, ale w kwestiach tych brakuje im pewności siebie. Aktywne i zmienne osoby, ich styl ubierania się może zarówno łączyć prostotę z ekstrawagancją, jak i skromność z przesada. Ich ruchy i gesty są impulsywne, brakuje im powściągliwości. Podtyp etyczny stara się zachowywać zgodnie z zasadami i panującymi regułami. Ich emocjonalność jest skierowana do wewnątrz, są raczej skromni. Są wrażliwi i podatni na zranienie, często posiadają dramatyczne uczucia, których nie okazują w towarzystwie mało znanych im osób. Ciężko im odpoczywać z powodu czucia się ciągle zranionym, nadmiernie wygórowanej ambicji. Choć z pozoru wydają się dumni i pewni siebie, posiadają liczne kompleksy, których nie mogą się pozbyć. Zwykle ostrożni i nerwowi, z wyprzedzeniem przewidujący wydarzenia. Cierpliwi, dzięki czemu mogą osiągać dalekosiężne cele. Wymagający i stosujący się do zasad, zarówno wobec siebie jak i podwładnych. Lubi dawać rady i uwagi, pragnie, by wszyscy przestrzegali norm etycznych. Jest zmienny, posiada różne i skrajne nastroje. Ich ruchu są gładkie, ale często demonstracyjne, gdy zależy im na przekazaniu czegoś ważnego. Usposobieni do refleksji, wewnętrznych rozterek i wahań. Skłania się ku różnym filozofiom. Niezbyt wymagający co do zewnętrznych potrzeb, nie przykłada uwagi do spożywanego posiłku. Wrażliwi, krusi i z rezerwą. Są punktualni i popularni. Dobrze sobie radzą w pracy pedagoga, nauczyciela, ponieważ potrafią zachęcać słuchaczy, przemawiać. Elokwentny, gdy powtarza materiał. (?) Emocjonalnie pobudzeni, ostrzy. Pokazują gorące, zdecydowanie artystycznie uczucia. Łatwo ulegają pochlebstwom. Cechują ich arystokratyczne maniery. Często dobrzy mówcy, lub politycy o patriotycznej orientacji. Wewnątrz są spięci i dramatyczni, uwielbiają prezentować swoją opinię na jakiś temat. Ich skrajność przejawia się w sposobie ubierania się, mogą wybierać np. zbyt krzykliwe kolory, lub nosić rzeczy brudne, zniszczone. Mają skłonności do idealizowania obiektów swoich uczuć. Troskliwi i opiekuńczy, zwłaszcza, gdy ich wybranek cierpi. Ich seksualność jest nieprzewidywalna i często nie podyktowana dotychczasowym zachowaniem (?). W jednym momencie mogą być oryginalni, pełni seksualnego zapału, w innym czasie będą chłodni, wyniośli i nie stali w uczuciach. Ich emocje zazwyczaj są przeciwstawne. Skłonni do zazdrości i nieufności, co sprawia, że gromadzą w sobie negatywnych emocji, które znajdują ujście w kłótniach i konfliktach. Potrzebują partnera umiarkowanie emocjonalnego, umiejącego podejmować inicjatywy i utrzymywać zaufanie. Posiadają liczne wątpliwości, często się wahają, co sprawia, że w sferach intymnych nie czują się pewni siebie . Nie są inicjatorami kontaktów seksualnych. Skłonni do analizowania zachowania partnera. Chcą szybko uciec z rutynowych sposobów na miłość (?). Bardziej niż inni, są romantyczni i sentymentalni. Poszukują stabilnych relacji. Nie tolerują szorstkości i niegrzecznego zachowania. Potrzebują odpowiedzialnego partnera, z wyważona samooceną. Typ ten lubi doradzać, jak wyplątywać się z trudnych sytuacji. 1. Prorok który ciagle mówi ludziom o tym co się stanie, albo dzieje się niezauważenie i tworzacy nacisk jak wspaniałe lub okropne cos jest. 2. Sługa sztuki który zatracił się w artystycznej ekspresji i jest zawsze aktorem/poeta/artysta/muzykiem, nie ważne gdzie lub z kim jest. 3. Gracz lub yuppie który mierzy w szczyt korporacji w której najbardziej nagradzane jest wykonywanie zadań, szczególnie chce optymalizować wrażenie ze swojej działalnosci ponad to co jest w rzeczywistosci. 4. Hipochondryk, który jest ciagle chory na grozne i dziwne schorzenie które nie jest zauważalne. 5. Zmotywowany mówca który używa osobistej charyzmy by rozgrzać ludzi mówiac o rzeczach dla nich ważnych. Dramatyzujacy, powsciagliwy, zaniepokojony, celowe emocje i celowe zaangażowanie Przykuwanie uwagi i energii do znaczacych spraw.

Potencjalnie korzystne:

LSI (ISTj), LII (INTj), IEI (INFp), SLE (ESTp)

Potencjalnie niekorzystne:

SLI (ISTp), SEI (ISFp), ILI (INTp), EII (INFj)